W obliczu nadchodzącej Czwartej Rewolucji Przemysłowej, znanej również jako Przemysł 4.0, Europa staje przed poważnymi wyzwaniami dotyczącej siły roboczej. Pojawiające się systemy cyber-fizyczne, Internet rzeczy, obliczenia w chmurze przekładają się na wysokie wymagania w zakresie wiedzy i umiejętności, w związku z tym rynek pracy potrzebuje wysoko wykwalifikowanych pracowników, którzy mają nie tylko wysokie umiejętności techniczne i ogólne, ale również przedsiębiorcze. Problem ten szczególnie dotyka firm z sektora przemysłowego, w którym procesy i ich organizacja doświadczyły gruntownych zmian, a także inżynierów będących siłą napędową innowacji i zaawansowanych technologii.
Na podstawie dokumentów europejskich (A New Skills Agenda for Europe 2016, European Semester 2016, Measuring Skills Mismatch 2015, European Vacancy and Recruitment Report 2014, Skills Mismatch in Europe 2014, etc.) można stwierdzić, że nasz kontynent doświadcza braku utalentowanych inżynierów, co z kolei opóźnia marsz w kierunku Przemysłu 4.0. Dysharmonia umiejętności jest ogromna – 40% europejskich pracodawców ma problem ze znalezieniem pracowników, włącznie z inżynierami, dysponujących umiejętnościami potrzebnymi do zapewnienia wzrostu i rozwoju. Taka sytuacja wpływa niekorzystnie na poziom produktywności i doskonałości w Unii Europejskiej. Dodatkowo, poziom bezrobocia wśród młodzieży, z absolwentami studiów inżynierskich włącznie, jest dość wysoki w niektórych krajach EU (np.. BG – 22%; PL – 18.1%, Eurostat).
Opisana wyżej sytuacja występuje w różnym stopniu w krajach członkowskich UE. Są kraje, takie jak np. Niemcy i Austria, gdzie nauka oparta na praktyce została wprowadzona na poziomie edukacji wyższej, aby zapewnić absolwentów tworzących nową generację inżynierów gotowych do podjęcia pracy w przemyśle, ułatwiając tym samym wejście absolwentów na rynek pracy i zmniejszenie dysharmonii umiejętności na stanowiskach inżynierskich. W innych krajach, takich jak Polska i Bułgaria, gdzie koncepcja ta jest poddawana intensywnej dyskusji na poziomie edukacji akademickiej, sytuacja jest zgoła inna. Na podstawie wyników ankiet EMEA z roku 2015, pracodawcy w Bułgarii mają najwięcej problemów ze znalezieniem pracowników na stanowisko “inżynier”, zaś w Polsce stanowisko to plasuje się na drugim miejscu listy najbardziej poszukiwanych pracowników. Co więcej, jeżeli chodzi o dysharmonię umiejętności absolwentów, Bułgaria plasuje się na drugim miejscu listy, natomiast Polska plasuje się w środku stawki, aczkolwiek nadal znajduje się poniżej górnego kwartyla.
W związku z powyższym bardzo potrzebne jest nawiązanie głębokiej i stałej współpracy pomiędzy uczestnikami procesu nauczania do podjęcia pracy w odpowiednich regionach, dzięki czemu możliwe będzie przekazanie umiejętności w wysoce priorytetowym sektorze mechaniki i mechatroniki, stworzenie wspólnie opracowanego programu nauczania opartego na praktyce umożliwiającego realizowanie usług edukacyjnych zarówno na poziomie akademickim jak i przemysłowym oraz dzielenie się doświadczeniami i kompetencjami, aby zapewnić absolwentów studiów inżynierskich gotowych do pracy w przemyśle i zminimalizować dysharmonię umiejętności i poziom bezrobocia wśród młodych ludzi, a także zwiększyć poziom rozwoju przemysłu i innowacji.
Projekt o nazwie “Apprenticeship Cluster for Industry-Ready Engineers of Tomorrow” (aCIRET, Klaster Praktyk Zawodowych dla Inżynierów Przyszłości) jest alternatywnym rozwiązaniem opisanych powyżej problemów, ponieważ zapewni nową strukturę współpracy pomiędzy kształceniem zawodowym na poziomie akademickim a instytucjami przemysłowymi działającymi w sektorze mechaniki i mechatroniki, z aktywnym włączeniem władz lokalnych, strukturę w której wszyscy uczestnicy będą mogli spotkać się w celu wymiany wiedzy, kompetencji i doświadczenia, aby stworzyć programy nauczania dostosowane do potrzeb przemysłu i zapewnić wykwalifikowanych mentorów akademickich i pracujących w przedsiębiorstwach. Projekt jest skierowany na naukę opartą na praktyce ze szczególnym uwzględnieniem praktyk zawodowych, w celu włączenia wszystkich uczestników w promowanie i wprowadzenie edukacji akademickiej opartej na praktyce, aby zniwelować różnice pomiędzy środowiskami akademickimi a przemysłowymi, poprawić jakość edukacji akademickiej pod kątem dostosowania jej do potrzeb rynku pracy i kształcenia nowej generacji inżynierów gotowych do podjęcia pracy w przemyśle, którzy będą w stanie sprostać wymaganiom Przemysłu 4.0 i podnieść stopień doskonałości przemysłowej.
